Thijs Wagenaar

De combinatie van de sport en de psychologie is voor mij een droomcocktail. Van kleins af aan voetbal ik al en ben ik gefascineerd door vrijwel elke sport die op tv langskwam. Met de jaren kwam daar een interesse bij in het gedrag van mensen: Hoe komt het dat we soms de controle verliezen, en op andere momenten compleet in flow kunnen raken? Hoe komt het dat we de ene dag vol zelfvertrouwen zijn, en de volgende dag niet durven? Hoe kon het dat Sven op het moment supreme voor het eerste in zijn leven verkeerd van baan wisselde? En hoe ga je om met zo’n teleurstelling?

Ik was niet iemand die veel reflecteerde op zijn eigen gedrag. Ik zag het nut niet. Ik had (en heb nog steeds af en toe) gedachten als: Ik bén gewoon zo, ik kán dit gewoon niet zo goed als anderen. Daar kan ik niet veel aan veranderen. Aan de andere kant was ik ook iemand die zich veel aantrok van wat anderen dachten. Dat is een combinatie mij erg onzeker maakte: Ben ik goed genoeg?. Misschien een cliché, maar mede door mijn studie en opleiding tot sportpsycholoog ben ik mezelf beter gaan begrijpen. Ik heb geleerd om mijn overtuigingen en gedachten, over mezelf en mijn identiteit, te zien voor wat ze zijn. Daarnaast ben ik meer te weten gekomen over wat ík belangrijk vind, in plaats van wat mijn omgeving van mij verwacht.

Ik durf te zeggen dat er in een aantal jaar veel is veranderd in hoe ik naar mezelf kijk en hoe ik omga met verwachtingen en uitdagingen. De benadering van Acceptance and Commitment Therapie heeft mij daarbij geholpen. Mijn doel is om anderen daar ook mee te helpen. Niet door jezelf te willen veranderen, maar door anders naar jezelf te leren kijken en jezelf te leren kennen. Dit is in mijn ogen het fundament om te kunnen genieten van wat je doet, te kunnen focussen op wat je wilt en uiteindelijk jouw successen te kunnen vieren.