Ik kan nog goed mijn eerste turnwedstrijd herinneren: blauwe turnpakjes, zenuwen die door mijn lijf gierden, applaus van het publiek. Dat ik nog maar net was begonnen, zorgde ervoor dat ik er onbezonnen inging. Ik werd eerste zonder dat ik het doorhad. Ik had voor het eerst iets gewonnen. Toen mijn tweelingzusje in huilen uitbarstte wist ik: winnen is iets bijzonders. Ik kreeg een mooie medaille die ik met trots omhoog hield. Niet wetende wat het inhield. Thuis mocht ik er niet al te veel over praten. Mijn winst betekende haar verlies en dus ruzie. Ik borg de medaille netjes op. Af en toe bekeek ik de medaille. Winnen, winnen en winnen vormde de basis van mijn turncarrière. Trainingen vond ik leuk, maar bij wedstrijden was ik altijd bezig met beter zijn. Gedachten stormden in mijn hoofd die hoopten dat mijn concurrenten hard zouden vallen en ik deed er alles aan om te blijven staan. Mijn tweelingzus, altijd net iets minder goed, was mijn grootste concurrent. Als je zo veel op elkaar lijkt, is zij het vergelijkingsmateriaal. Winnen maakte mensen blij, dit werd mijn missie. Ook wanneer dit ten koste ging van mijn tweelingzus. Maar, waar ik had leren winnen, sloeg ik de belangrijkste les over: het leren verliezen.

Ongeveer elf jaar na die eerste medaille besloot ik te stoppen met turnen. Ik was toe aan andere avonturen. Na de middelbare school begon ik met de studie psychologie. Waar dit eerst een keus was omdat ik geen idee had wat ik wilde, vond ik het wel erg interessant en besloot ik zelfs in mijn tweede jaar bij een studentenvereniging te gaan. Omdat ik toch wilde blijven sporten, besloot ik te gaan roeien. Als je het leven als een speeltuin ziet, ben ik in mijn eerste seizoen als wedstrijdroeier vaak van de schommel gevallen. Niet op van die zachte plastic tegels, maar gewoon op harde stenen. Ik kwam er achter dat het leven van een atleet niet gaat om winnen, maar om verliezen en omgaan met deze verliezen. Als naïeve student besloot ik om ‘even’ mee te roeien met de subtop van Nederland. Nou, dat heb ik geweten ook. In dat jaar heb ik enorm veel geleerd, al dan niet over roeien in het algemeen. Ik vond in mijzelf de drive om te willen winnen. Ik moest streng zijn voor mezelf als atleet en kon mij helemaal verliezen in een zogeheten wedstrijd-bubbel. Opeens moest ik moeilijke keuzes maken: studie of roeien, familie of roeien, vrienden of roeien? Het werd roeien. Keuzes die ik nam, ondanks dat ik niet precies wist waarvoor ik getekend had. Ik sleurde mezelf elke keer weer de roeiboot in en er was totaal geen sprake van balans. Toen ik voor de zoveelste keer uit mijn schommel vloog (na te hoog willen vliegen) kwam sportpsychologie op mijn pad. Ik leerde dat het oké was om een balans te creëren tussen plezier en hard werken. Ik wil zeker niet zeggen dat ik hier meteen goed in was – er moest eerst nog gewonnen worden- Ik dacht in plaats van aan winnen aan beter worden, waar je niet per se beter van wordt. Na veel te hebben verloren heb ik ook gewonnen, op onze allerlaatste wedstrijd. Waar onze schouders gespannen stonden onder de druk, kwamen we met een glimlach van plezier de finish over. Van elke pijnlijke haal genoten. Alles moest en alles ging. 

Tijdens mijn tweede seizoen als wedstrijdroeier leerde ik dat de persoon die in mijn weg stond voor de winst, ikzelf was en ik wilde dat veranderen. Ik wist alleen (nog) niet hoe. De coronacrisis zorgde ervoor dat ik na het behalen van mijn bachelor in Klinische Neuropsychologie veel vrije tijd had. Mijn leven bouwde ik rond mijn trainingen en roeien werd mijn wereld. Een gigantisch verschil met mijn eerste jaar waar ik bijna elk weekend meedeed aan wedstrijden, startte ik er in mijn tweede jaar geen een meer. Ik dook terug naar mijn lessen dat alles oké was en begon mij verder te verdiepen in sportpsychologie. Ik ging onderzoek doen naar dit werkveld, bekeek sportdocumentaires, las autobiografieën en leende het ene na het andere studieboek. Na sportdocumentaires als Turn!, Niks meer laten liggen, El dia menos pensado, werd ik mijn eigen proefpersoon: doelen werden gesteld en uitgesproken en nieuwe trainingsschema’s werden gemaakt. In tegenstelling tot eerder ging plezier centraal staan. Ik durfde uit te spreken wat ik wilde veranderen. Om mij heen stopte mijn ploeg en leerde ik de boot in mijn eentje drijvende te houden. Ik veranderde langzaam in de volwassen sporter die ik wilde zijn. Niets hoefde meer, alles mocht. 

Ik besloot Sport- en Prestatiepsychologie te studeren en de stoute schoenen aan te trekken om contact op te nemen met YAAP. YAAP zie ik als een bos waar je in bomen kunt klimmen, kan verdwalen, in de modder kan spelen, maar ook rustig een wandeling mag maken. Het is een plek waar er met veel enthousiasme de strijd met het huidige sport systeem wordt aangegaan. Bij YAAP zijn ze niet bang voor de obstakels op de weg. Hier wil ik leren de juiste fouten te maken, welke bomen de beste zijn om in te klimmen en waar de mooiste wandelroutes te vinden zijn. De sportwereld is dynamisch en onvoorspelbaar en alles kan altijd beter. Ik hoop andere atleten, ouders, coaches en teamleiders te inspireren en te motiveren om plezier centraal te durven te stellen. Ik wil leren hoe we samen ‘moeten’ kunnen veranderen naar ‘mogen’. Sporten is namelijk zoveel meer dan het fysiek sterker en het technisch beter worden. Deze les gun ik iedereen die ook maar iets met sport te maken heeft. Het gaat niet alleen om medailles, ook al kijk ik stiekem soms nog even naar mijn eerste medaille.

Wil jij net als ik meer weten over plezier centraal durven te stellen of hoe de strijd met het huidige sportsysteem eruit ziet? Luister dan naar onze podcast via ITunes of Spotify. Hierin spreken wij met inspirerende gasten uit alle hoeken van de sportwereld over talent, presteren en plezier.