De competitie bij de familie van Dongen
Toen Tessel net 1,5 was kreeg ze niet één, maar twee zusjes.  De eeneiige tweeling Merel en Sanne wordt op 11 februari 1993 geboren. Niet geheel als verrassing, want het krijgen van een tweeling zit bij zowel Ad als Annemiek in de familie. Merel is de middelste van de drie en dat is volgens haar vader terug te zien in haar doen en laten. “Ze is een klein beetje minder fanatiek dan Tessel en ook weer minder extravert dan Sanne. Ze is een echte verbinder”. Sanne daarentegen is wat meer laid back en relaxed. Echt het derde kind en dat past volgens Annemiek ook helemaal bij haar.  “Als je ons vroeger als gezin zag lopen, liep ze altijd achteraan. Ze is heel fanatiek, maar vindt ook heel veel andere dingen leuk. En dat liet ze dan ook weleens voorgaan”. 

Sanne en Merel kwamen voor het eerst in aanraking met voetbal toen zij op hun 4^e verjaardag een voetbal cadeau kregen. Vanaf dat moment speelden zij uren met de bal op het grasveld voor hun huis. “Dat is het voordeel van een net iets oudere zus hebben en tweeling zijn; je hebt altijd iemand om mee te spelen. Maar ook de kans dat er altijd iemand beter zou kunnen zijn dan jij”. Dat de meiden competitief zijn geworden is dus geen verrassing.  Of ze nu voetbalden op het veld, partijtje speelden tijdens het basketballen of spraken over politiek aan tafel, er was altijd competitie. “Deze interne competitie heeft enorme invloed gehad op hun sportieve ontwikkeling. En niet alleen op sportief gebied, eigenlijk op alles”.

De hechte band van een tweeling 
Het is een understatement dat Merel en Sanne vier handen op één buik zijn. Ze kunnen eigenlijk bijna niet zonder elkaar. De beslissing van Merel om in 2012 voor haar voetbalcarrière 2.5 jaar naar Alabama te vertrekken was dan ook een emotioneel en moeilijk besluit. “Het was hartverscheurend op Schiphol om Sanne en Merel zo verdrietig te zien. Als ik er nu over praat, krijg ik weer tranen in mijn ogen” vertelt Annemiek. “Amerika is ook gewoon heel ver. Je hebt ook nog eens enorm tijdverschil, dus dat was erg lastig. Maar nu nog steeds, nu Merel in Spanje woont en bij Atlético Madrid voetbalt. Het is voor je gevoel veel dichterbij en je zou er in principe met de auto naartoe kunnen, maar toch zie ik aan Sanne en Merel dat ze het moeilijk vinden. De dag voordat Merel weggaat kan Sanne niks hebben en is ze chagrijnig.” Ze hebben natuurlijk ook tot hun 14^e echt alles samen gedaan. 

Teleurstellingen horen erbij, maar zijn pittig
In sport zijn er meer teleurstellingen dan dat er hoogtepunten zijn. Zo ook bij topsportfamilie Van Dongen. “We hebben in de loop van de jaren veel teleurstellingen gehad en eigenlijk heb je meer teleurstellingen dan dat je hoogtepunten hebt. In topsport bouw je een fundament van teleurstellingen. Zoals blessureleed of het net wel, net niet geselecteerd worden voor een selectie of voor een belangrijke wedstrijd.

 
Ad en Annemiek hebben hun dochters altijd bijgebracht dat naast winnen, teleurstellingen ook bij sport horen. “In de jeugd was het allemaal wat makkelijker. De meiden waren al snel beter dan anderen van hun leeftijd. Maar als je eenmaal senior bent is de concurrentie veel groter, en ben je   één van de vele talenten. Dat is wel echt heel anders”. Wat Annemiek vooral moeilijke teleurstellingen vond waar je wel vaak mee te dealen hebt als (top)sportouder is wanneer je kind niet geselecteerd wordt door een coach of je dochter een wedstrijd niet of weinig mag spelen. Toch vindt zij dat je je bij de beslissing van een coach moet neerleggen. “Je hebt het nu eenmaal te accepteren. En natuurlijk mag je het oneerlijk en onterecht vinden, maar het hoort erbij en het enige waardoor je de beslissing kan beïnvloeden is door jezelf te laten zien op trainingen”. 

“Soms is hetgeen wat ik daadwerkelijk tegen één van onze dochters zei, anders dan dat ik daadwerkelijk vond en ventileerde ik mijn gevoelens niet bij de meiden, maar bij Ad ”. Want naast vele andere (top)sportouders zijn ook Annemiek en Ad weleens boos geweest over een beslissing van de coach.  “Het helpt de meiden alleen niet om deze boosheid of onbegrip bij ze te uiten of te zeggen dat we de beslissing van de coach belachelijk vinden. Daar hebben ze niks aan”. Wat Annemiek en Ad wel altijd bij een tegenslag doen, is als klankbord fungeren. “Annemiek is daar het beste in”, vertelt Ad. “Ik noem haar ook wel de beste amateur psycholoog van Nederland. Zij kan dat gewoon heel goed. Ik luister naar het gesprek of ik lees het na via WhatsApp. Kort na een wedstrijd nemen ze altijd wel even contact met Annemiek op om even uit te blazen. Als ze een succesverhaal hebben dan vieren we dat altijd even met het hele gezin en bij teleurstellingen alleen even moeder en dochter”. En dat vindt Ad helemaal prima. 

Het EK van 2017
Het was een dreun in het gezin van Dongen. Hét moment dat Merel onverwachts niet werd geselecteerd voor het EK van 2017. Annemiek weet nog precies waar ze was toen Merel belde met de boodschap “Mam, ik zit er niet bij”. De grond ging onder haar voeten vandaan.  Een moment voor Ad en Annemiek dat zij niet over hun lippen konden krijgen: de coach heeft gelijk. Het was een periode van verdriet, boosheid, steun en verwerking. 

Ad vertelt eerlijk dat het wel even geduurd heeft voor ze deze beslissing als ouders verwerkt hadden. Omdat het team Europees kampioen werd, was de impact erg groot. Het werd een groot nationaal feestje, er was een ontmoeting met het koningshuis, ze werden sportploeg van het jaar.  Voor Merel een verschrikkelijke tijd, maar ook voor Ad en Annemiek is dit een traumaatje. Tijdens het EK heeft de familie geen enkele wedstrijd gekeken vertelt Annemiek. “We hebben het toernooi gewoon volledig genegeerd. Dat werkte voor ons en voor Merel het beste. Ook nu kan ik het nog niet terugkijken of googelen. Nee, ik kan het gewoon niet zien”. Op dat moment is topsport ongelofelijk hard. 

Het is als sporter, maar ook als ouders pittig om  teleurstellingen te verwerken. “Maar een hoogtepunt, net als het WK van Merel in 2019 waar zij wel voor geselecteerd was, kegelt heel veel teleurstellingen omver” vertelt Annemiek met een grote glimlach. Een belangrijke tip die Annemiek graag wil meegeven aan andere ouders is dat het belangrijk is om met elkaar te blijven praten over de successen én over de teleurstellingen. Wees je ervan bewust dat je je kind niet altijd helpt door mee te huilen of door anderen de schuld te geven. Je hebt immers geen invloed op beslissingen van anderen, wel op je eigen gedrag en inzet. Stop het niet weg, maar geef je kind het gevoel dat ze bij je mogen lachen, huilen en ventileren en jij zonder oordeel daarnaar kan luisteren.