Vorig jaar vond ze de onzekerheid lastiger dan nu. “Ik kan er op dit moment beter mee omgaan, omdat ik het als minder onzeker ervaar.” Baanrenster Kirsten Wild is acht- voudig wereldkampioen, maar stond nog nooit op het olympische ereschavot. Haar leven is mislukt, zei ze eens, als ze in Tokio geen medaille haalt. Maar krijgt ze überhaupt de kans om nog één keer te strijden om dat eremetaal? Ja, zeggen het IOC en het organisatiecomité in koor. Maar hoe? Misschien gaat de Japanse overheid toch nog door de knieën voor de bevolking, die volgens enquêtes in meerderheid tegen het doorgaan is? Daarbij komt dat de route naar de Spelen voor sporters nog allerminst vastligt. Een mentaal mijnenveld is het. De ene na de andere wedstrijd wordt verschoven of afgelast. Hoe is het om onder die omstandigheden toe te werken naar dat ene, ultieme doel?

Sportpsycholoog Tim Koning ziet dat hij en zijn collega’s het drukker hebben dan voor de coronacrisis. “De zorgvraag is deels veranderd: van hóe kan ik het beste uit mezelf halen naar wíl ik dat nog wel? Dat komt denk ik omdat er meer tijd is voor reflectie. Topsporters maken vaker een kosten-batenanalyse. Wat vind ik nou belangrijk in het leven? Geeft wat ik doe me nog wel voldoening? Is de sport alle offers waard?”

Olympische droom
Als de mens achter de topsporter worstelt, is het vasthouden van de focus volgens Koning ‘extra uitdagend’. Wild heeft ook twijfels gekend. “Mijn laatste baanwedstrijd was een jaar geleden; in februari werd ik twee keer wereldkampioen. Toen de eerste lockdown was afgelopen, heb ik op de weg nog wel de Giro gereden. Maar daarna kreeg ik zelf corona. Ik kon nog geen kwartier op mijn benen staan. Toen waren er momenten dat ik dacht dat nog een jaar doorgaan me niet zou lukken. Maar dan is er ook altijd een ander stemmetje dat zegt: jij hebt een droom, een olympische droom. Dat stemmetje overheerst.”