Annemiek (58) en Ad (60) van Dongen, ouders van maar liefst drie (ex) topsportende dochters. Voormalig basketbalster en rugbyer Tessel (29), ex semi prof-basketbalster Sanne (28) en Oranje voetbalverdediger Merel (28). Zij willen hun ervaringen achterlaten als zij straks geen topsportouders meer zijn en gunnen andere ouders van hun fouten te leren. In dit eerste verhaal van een driedelige blogreeks leren we de ouders achter de (voormalig) topsporters Tessel, Sanne en Merel kennen, staat Tessel centraal en komen we erachter hoe Ad en Annemiek topsportouders zijn geworden. 

Dit is voor ons belangrijk. 
“We weten hoe belangrijk ouders zijn voor alle grote talenten. Welke leeftijd zij ook hebben. Waar ze in hun sportcarrière ook staan. Dit zien we terug in het Nederlands elftal van Merel. Na iedere wedstrijd zie je alle speelsters, of het nu Martens of van Dongen is, even terug kruipen naar hun ouders en vertellen hen wat ze tijdens de wedstrijd hebben meegemaakt, waar ze mee zitten en wat ze overkomen is. Je ziet daarin hoe belangrijk ouders zijn.

We hebben hele grote talenten zien verdwijnen. Simpelweg omdat ze niet naar wedstrijden konden komen, omdat ouders niet beschikbaar of bereid waren om te rijden of de contributie niet konden betalen. Ik denk dat er maar weinig talenten zijn die het redden zonder dat hun ouders een belangrijke rol spelen. Maar het is als ouders ook onwijs lastig om te weten hoe je het goed kunt doen. Er zijn geen modellen, programma’s of handboeken die vertellen wat je het beste kan doen als topsportouder. Dus daarom wil ik, Ad van Dongen, samen met mijn vrouw Annemiek Vermaas, ons verhaal vertellen zodat we iets achterlaten als we straks ex-topsportouders zijn van Tessel, Sanne en Merel en andere ouders niet dezelfde fouten maken”.  

Het moment dat je je realiseert dat je een topsportouder bent. 
Topsportouder word je niet van de één op andere dag. Heel langzaam word je erin meegezogen. Je wordt het steeds een beetje meer. De eerste keer dat Annemiek realiseerde dat zij nu echt een topsportouder was, was het moment dat Tessel toegevoegd werd aan de D1 van het Eredivisie basketbal en je niet alles meer te zeggen had over je eigen leven. “Ze was 14 jaar en wij gingen op vakantie in de herfstvakantie. Maar haar coach stak daar met de woorden “dat kan niet he!” een stokje voor. Er moest gewoon getraind worden en er stond een wedstrijd op de planning. Op dat moment dacht ik: “huh, dat kan niet? Wij gaan gewoon op vakantie”. Wisten wij veel. In het begin vond ik dat wel even schrikken. Wij gingen namelijk heel graag met z’n allen op vakantie”.

Tessel is de oudste dochter van drie meiden die Annemiek en Ad alle drie als heel verschillend beschrijven. Annemiek vindt Tessel ook echt de oudste, zoals je dat vaker hoort over het oudste kind. Ze zijn wat plichtmatiger, hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel en dat is bij Tessel ook zo.  Tessel vond sport op een vroege leeftijd al heel leuk. Ze begon natuurlijk met zwemles en later met korfbal. Maar Ad, basketballer in hart en nieren, vond het stiekem helemaal niks dat ze op korfbal zat. “Korfbal en basketbal gaat niet zo samen. Basketballers vinden korfbal echt helemaal niks. Het feit dat ze een rokje aan moest, het feit dat ze stil stond en het feit dat je niet mocht verdedigen… dat is tegen de natuur van elke sporter. Maar Tessel vond het leuk, ze vond de trainster aardig en ze was heel fanatiek”. En dan beschrijft Tessel ook gelijk: ze is heel fanatiek, het felste van de drie en een enorme doorzetter. 

Tijdens haar prachtige sportcarrière doorliep zij alle nationale jeugdteams, speelde ze 225 professionele basketbalwedstrijden, werd ze in 2016 kampioen met de Loon Lions, en was ze 4 jaar lang fulltime prof bij het Nederlands rugby 7-team. En dat terwijl ze ook nog onderwijswetenschappen studeerde aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Naast dat ze trouwe supporter is van haar voetballende zusje Merel, werkt zij sinds ze haar actieve sportcarrière beëindigde, als topsport leefstijlcoach bij Topsport Amsterdam. Zo helpt zij andere sporters bij het verwezenlijken van hun dromen.

Een monomaan leven en eten is vergelijkbaar met een militaire exercitie.
Als topsportouder heb je veel verschillende rollen en taken. Natuurlijk ben je in eerste instantie ouder, maar je bent ook kok en taxichauffeur.  De avonden waren vooral Ad zijn taak. Tessel ging dat op de fiets naar de Apollohal en hij zat daar tot 23.00 uur te wachten totdat zij klaar was. Hup, de fiets in de auto en snel naar huis. “Dat doe je gewoon, dat werd onderdeel van mijn leven. Ik werkte, ging naar huis en in de avonden reed ik de kinderen naar hun trainingen en zorgen we er samen voor dat ze weer op tijd in bed lagen. Op dat moment was mijn leven wel heel monomaan”. 

In het weekend waren Annemiek en Ad een super team. En dat was wel nodig, want 8 jaar lang hebben de meiden voetbal en basketbal naast elkaar gedaan. Dat betekent dat er 4 of 5 verschillende wedstrijden in één weekend. “Annemiek plande dan alles en zo wisten we vrijdagavond al vrij nauwgezet wat we allemaal moesten doen en regelen voor dat sportweekend.  We splitsten ons op voor de verschillende wedstrijden en het was vaak puzzelen om te kijken hoe alles zou passen. Dan heb je ook nog het eten. Dat was nog net geen militaire exercitie. Wie? Wat? Wanneer? Annemiek zorgde iedere week dat alle boodschappen waren gedaan en alles in huis was voor die week. “Ik vroor brood met beleg in en ’s ochtends kregen de meiden dan bevroren boterhammen mee. Dat ontdooide overdag en zo hadden ze toch iedere dag vers brood dat ze altijd konden eten. Want goed eten is onwijs belangrijk is topsporter”.  

Twee verbonden individuen met een eigen verhaal
Annemiek en Ad van Dongen, twee individuen die het samen heel goed hebben gedaan als topsportouders. Ze hebben hun eigen verhaal. Beide vanuit hun eigen perspectief. Het zijn twee mensen die offers hebben geleverd voor de sportieve carrières van hun dochters, moeilijke gesprekken met ze hebben moeten voeren over coaches en teamgenoten en hebben moeten dealen met situaties die soms eerlijk of oneerlijk waren. 

Als geen ander hebben zij ervaren dat het topsportouderschap komt zonder handleiding. Langzaam maar zeker word je het, maar er is niemand die je vertelt hoe het moet. Ad legt helder uit hoe zij hier zelf mee hebben geworsteld. “Wij hadden erg de behoefte om met andere ouders te sparren en te delen waar we tegenaan liepen. Maar als ouder wil je ook niet als opschepper overkomen over het feit dat je kinderen op hoog niveau sporten en je krijgt weinig begeleiding vanuit sportverenigingen. Dus je probeert het vooral zelf allemaal uit te zoeken.”

Soms was het kommer en kwel en veel geregel, maar bovenal heerst er een gevoel van trots. Trots op wat hun kinderen hebben gedaan en geleerd, en nog steeds doen en leren. Liefdevol over de mensen die zij hebben ontmoet en nu voelen als familie. En dankbaar voor de plekken die ze hebben gezien en de situaties waarin ze hebben gezeten die hen tot completere mensen hebben gemaakt. 

In de volgende blog vertellen Annemiek en Ad over hoe zij zijn omgegaan met teleurstellingen in de carriers van hun dochters en over de sterke band van de tweeling Merel en Sanne.